یک لیوان چای و موزاییک های لقِ حال!
دارم یواشکی در تاریکی خانه راه میروم. این ساعت خاموشی است. به طلب یک لیوان چایی (چای) که از بعدازظهر دم گذاشته ام که الان باید حسابی گس شده باشد.
روی پنجه آرام، تا کسی را بیدار نکنم، خاموشی و نورهای کوتاه و بلند محو شب را دوست دارم، از لذت سکوت و نرمی شب تنم مور مور میشود با خدا حرف میزنم و در دلم شکر میکنم خوشی این لحظه را...پایم روی یکی از موزاییک های لق دم آشپزخانه میرود و صدایش توی هال میپیچد، انگار وسط دعا کسی با آرنج به پهلویم زده باشد... خنده ام میگیرد. لحنم را ارزیابی میکنم...من چرا با این لحن دعا میکنم؟! چیزی بدی در لحنم هست که دوستش ندارم..یک جوری است، مثل دراز کردن پا جلوی بزرگترها که دیگر عادت شده...
رسیده ام به سماور، استکان را زیر باریکه آبجوش میگیرم طوری که صدای ریختن آب به گوش نرسد و آرام از کناره استکان سر بخورد...برمیگردم توی ذهنم و به لحن دعاهایم و حرف زدنم با خدا فکر میکنم. اصلا این مدل حرف زدن از کجا آمده؟! قاعده اش چیست و چقدر عجیب است که سبک حرف زدن در نوع رابطه و احساس من دخیل است...انگار یک قطعه عظیم از ناخودآگاه را کشف کرده باشم لحظاتی همانطور مبهوت در تاریکی آشپزخانه کنار شیرسماور می ایستم...شاید هم سرجایم روی پنجه تاب میخورم و اندکی عقب و جلومیروم ..
متن ها، کتاب ها، محاوره ها، فیلم ها...تمام گفته ها از جلوی چشمم به سرعت نور رد میشوند گفتار من برآیندی از همه ی آنهاست، علی الخصوص برجسته ترینشان در ذهنم و برجسته ترین آنی است که به آن بیشتر علاقه مندم و علاقه از طبع منست و طبع من؟!
قسمت های متکبرانه را تشخیص میدهم، دیالوگ ها و کاراکترهایی را میپسندم که حرفی برای گفتن دارند و پز دادنی هرچند در لفافه دستمایه آنهاست، سبک بیانم و زبان ذهنم ناخودآگاه از آن چاشنی گرفته و زبان دعایم هم نقشی دارد احتمالا...چقدر عجیب...
یکبار دیگر ادبیات جاری جهان (آن قسمتی را که من دیده ام) مرور میکنم...چه ملغمه ی عجیبی است..
چرا تا به حال این وجه و نما را ندیده بودم
چقدر سخن بر وجود ما اثرگذار است؟!..
(قادر به پایان بندی تصور در قالب متن نیستم)
