آقا عمود چندمی؟.......

وقتی کربلا میری همه چیز شیرینه. همه سختی ها آسونه حتی اگه طاقت آدم رو طاق کنه. ممکنه غر بزنی اما ناامید نمیشی...افسرده نمیشی دوباره بلند میشی و حرکت میکنی. سریع خنده به لب هات برمیگرده. خیلی کارها و عباداتی که در حالت عادی توان نداشتی رو میتونی انجام بدی. الان که برگشتم با خودم میگم اون شرایط بد اسکان رو چطور تاب میوردم؟

که الان در راحتی و گرمای اتاقم نمیشود..

حکایت زندگی ما با یا بدون امام اینست.

یک دنیا حرف نگفته هست که جز برای خودم مفهومی ندارد. لایدرک برای غیر و لایوصف برای من.

بین الحرمین

دلتنگی با آدم کاری میکند که با خود بگویی آیا بلاهای دیگر لازم بود؟

همین به خودی خود کافی نیست...؟