تلفیق وقایع و حالات

جمعه قبل همین ساعت ها از محضر بیرون آمدیم و داماد شاد قصه، ما را به بستنی دستگاهی مهمان کرد...صبرش نکشید که به رستوران برسیم، همانجا در یکی از کوچه پس کوچه های قم کاممان را شیرین کرد...شیرینی که باید غم این چند سال را میشست و با خود میبرد.

چند سالی که حتی جرئت نمیکنم برای کسی شرح دهم چنان که ناباورانه است و بعید حتی برای ذهن خودم که طی این سختی ها گاهی کنار کشیدم و دست در گوش کردم که نبینم غم دوست و سختی مسیرش را....

چند روزی که مهمانشان بودم نه دلم می آمد چیزی بخورم نه کاری انجام دهم. دوست داشتم کنار هم بنشینیم، حتی اگر حرفی برای گفتن نباشد...

مینشستیم تا اذان صبح با سکوت و سخن افکارمان را گره میزدیم...

شرایط عجیبی بود، هنوز هم هست.

ادراکم از ابعاد زندگی بازهم دستخوش تغییر شده و دوباره به این فکر میکنم این مسیر پر پیچ و خم تا کجا و تا کی میتواند ادامه داشته باشد...

گاهی فکر میکنم تمام این اتفاقات بازی از پیش تعیین شده اییست که در نقطه ایی با دستور کات کارگردان به خود می آیم و بر پیشانی دست میکوبم که ای داد فریب خوردم..

گاهی هم که به واقعی بودن رخدادها فکر میکنم و از خودم سوال میکنم آیا این حجم از شگفتی طبیعیست یا خاص این دوره ی زمانی یا ناشی از پیچیدگی ها ذهنی در دیدن مسائل است...

 

 

در تمام این حالت ها به نتیجه ی خاصی نمیرسم، معادله های حل نشدنی با مجهول های چندگانه که هر چقدر جلوتر میروم بر تعدادشان اضافه میشود. گاهی یک معادله بی پاسخ خودش مجهول معادله دیگری است...

 

..............................

پ.ن: مطلب مربوط به عقد دوست عزیزم و همسر محترمشان است.