والد بودن چراغ سبز عبور از همه ی خطوط قرمز

آیا جایگاه پدر و مادر مقدسه؟

و آیا وجود تقدس این جایگاه افراد رو ملزم به اطاعت بی چون چرا از اون ها میکنه؟!

در مورد پدر و مادر در دین ما و همینطور در عرف جامعه ایرانی مدح و ستایش فراوان وجود داره

اما از دو جنبه این جایگاه والا زیر سواله

■اول در حوزه دین■

توصیه های بیشماری در مورد رعایت حق، احترام و اطاعت نیازردن پدر و مادر توسط مبلغان دینی بیان میشه

از نظر من یکجانبه بودن این بیانات باعث گم شدن نیمی از مفاهیم دینی در این مسئله شده.

در وجود رابطه والد و فرزند یک سمت قضیه فرزندان هستن، اما معمولا توصیه خاصی در موردشون وجود نداره
سخنران ها یا اندیشمندان غالبا یکطرفه به قاضی رفتن

و به این نکته توجه نشده که این معادله دو طرف داره.

اگر یک کفه ترازو پدر و مادر هستن در کفه مقابل هم فرزندان قرار دارن.
در این ارتباط متقابل بصورت توامان وظایف و حقوقی وجود داره.
و اینطور نیست که یک طرف فقط صاحب حق باشه(والدین) و طرف دیگه مجبور به انجام وظایف(فرزندان)

در دین ما حتی در رابطه بین انسان و گیاه برای گیاه حقوقی فرض شده، چطور در رابطه فرزند و والد ما قائل به عدم عدالت و سنگین شدن کفه ترازو به یک سمت هستیم؟

مواردی که واضحا در احادیث و روایات به اون پرداخته شده اما در بیان و تربیت عمومی مورد سانسور قرار گرفتن.

شاید مبلغ یا دستگاه تربیتی بعنوان افراد بالغ نگاه کردن و حق رو به خودشون دادن

اما این میان فرزند که عضو کمتر اثر گذاری بر تربیت عمومی هست فرصتی برای احقاق حق و اعتراض به وضعیت موجود نداشته!

■دومین حوزه ، حیطه ی عرفی نقش پدر و مادر هست ■

که متاسفانه وضعیت اون به مراتب بدتر از وضعیت حوزه دینی هست.

در حوزه عرفی امر پدر و مادر مرگ و زندگی تلقی و سرپیچی از اون همسنگ طرد فرد از خانواده فرض شده

اوضاع وقتی اسفناک میشه که سوء تربیت پدر و مادر ها و گره های درونیشون هم وارد فضای تربیتی میشه و چیزی شبیه به فاجعه رو در جامعه رقم میزنه

احتمالا این عبارات برای شما آشناست:
اگه غذاتو نخوری من دیگه مامانت نیستم!
اگه با فلانی بیرون بری شیرمو حلالت نمیکنم
اگر به این خواستگارت جواب مثبت بدی از ارث محرومت میکنم
چرا شیشه همسایه رو شکوندی توی یه محله ابرو برام نموند..

و جملاتی از این دست

شما لیست این جملات رو کامل کنید....

پدر و مادری که برای کارهای کوچکی مثل غذا نخوردن کودک آخرین مرحله تنبیه رو به کار میبره آیا صلاحیت تربیت و نظر دهی در غالب امور زندگی کودک و بعدا جوان و نوجوان رو داره؟،

این رفتار پدر و مادر مثل اینه که برای خطایی مثل خیس کردن دمپایی حکم اعدام در نظر بگیریم.
(بعدا در حوزه روانشناسی به این مسئله بیشتر میپردازم)

حالا نقطه عطف ماجرا کجاست،
بحران جمعیت و ازدواج جوانان!

این بحران بیشتر از کجا ناشی میشه، از سخت گیری های جوانان در امر ازدواج
یا سنگ اندازی والدینی که میخوان همه شئون زندگی فرزندشون طبق میل اون ها باشه؟!

حتما عباراتی مثل اینکه من برای دامادم آرزوها دارم
یا عروس من باید بین فامیل تک باشه رو زیاد شنیدید

جملاتی که مادر و پدر سالها در گوش فرزند خونده و در گذرگاه ازدواج با استفاده از روش فشار حداکثری تلاش میکنه تا به اون اهداف برسه.

اگر عروس مورد پسندش نباشه فرزند رو مورد عاق قرار میده، اگر داماد اون قدری که میخواد صاحب مقام و ثروت نباشه دختر از ارث محروم خواهد شد..

آیا نقش پدر و مادر قرار بود این باشه؟!
و این وجوه از منظر الهی پسندیده است؟!