امر به معـ

مثل هر صبح رفته بودم بیمارستان. امروز چندتا از ترم پایینی ها هم بودند برای کارآموزی. مثل هر روز چادرم را روی روپوش پوشیدم و با بیماران برای پیاده روی صبحگاهی بیرون رفتیم. بقیه همکاران هم بودند. تووی فضای سبز چند دور زدیم و برگشتیم. جلوی درب بخش روان کمی آنطرف تر یک پژو نوک مدادی پارک شده بود. صدای ضبط بالا و درهای ماشین باز بود. مالک خودرو رفت که درب صندوق عقب را به نیت وضوح هر چه بیشتر صدا باز کند...موسیقی بزن و برقص... آرام جلو رفتم و با لحن مودبانه ای گفتم: ببخشید آقای محترم، اینجا بیمارستانه، اگه ممکنه صدای ضبط رو کم کنید(نقل به مضمون)...آقای محترم یک نیم نگاهی به این سمت تفضل داشت، که یعنی: بچه بترس و برو پی کارت...همانجور آرام ایستادم...آقای محترم که وضع را بدین منوال دید دهانش را باز کرد و آنچه که خواسته و نخواسته بود بر زبان آورد، ناسزاهایی که به عمرم نشنیده بودم، آنهم با داد و بیداد...بدتر از همه آنقدر به چادر عزیزم توهین کرد که مانده بودم چه بگویم...همانجور مات مانده بودم و لحظه به لحظه بر عصبانیتم افزوده میشد...باورم نمیشد اینقدر بغض و کینه داشته باشد نسبت به چادر و ...دو تن از خانم های کارآموز که اتفاقا" آنها هم چادر سرشان بود آمدند که این چه طرز صحبت است...آنها را هم بی نصیب نگذاشت...حالا حرصم دوتا شده بود...چرا گذاشتم به این دوتا بچه توهین کند؟!...

از دفترچه خاطرات روزهای تیمارستان