ترافیک مزه ها
اگه انیمیشن موش سرآشپز رو دیده باشید، احتمالا قسمتی از فیلم که داداش بزرگه موش سرآشپز بهش میگه چرا اونجوری راه میری رو خاطرتون هست.
چجوری راه میره؟ مثل آدما. روی دوتا پا...
رمی (خود موش سرآشپز) در جواب داداشش (امیل) میگه خب من نمیخوام وقتی غذا میخورم طعم تمام جاهایی رو که رفتم حس کنم...
این دیالوگ رو با یک تغییر کوچیک منم استفاده میکنم:
من نمیخوام طعم افکار تمام آدمایی که باهاشون روبه رو میشم رو حس کنم!
وقتی زیادی وبلاگ یا پست های اینستای دیگران رو میخونم
یا در برخوردهای روزمره..
از یک حدی به بعد حالت تهوع بهم دست میده. نیاز دارم مدتی در سکوت بدون حس هیچگونه طعم و مزه ایی بشینم و تکون نخورم...
کجای این درک مزه ها بده؟ مثلا اونجاش که تو میدونی با دو پر ادویه و چاشنی میشه اون طرز فکر رو درست کرد اما میدونی که نمیتونی/نباید/ نمیشه کاری کرد. انگار که انبوهی غذای رو به زوال جلوت باشه و ...
تو خیلی هنر کنی بتونی غذای خودتو خوب بپزی. فعلا تا مرحله سرآشپزی راه بسیاره. اصلا شاید سرآشپز(گوستیو) هم نشی و در حد یک ظرفشور ساده(لینگوئینی) باقی بمونی.
اما خب تا وقتی رایحه بد غذاهای فاسد شدنی به مشام میرسه نمیتونی یه گوشه بشینی و کاری نکنی.
مگه اینکه مثل موش ها به بوی بد زباله عادت کنی و ازش لذت ببری.
....................................................................
پ.ن: یادداشت رو که نوشتم داشتم به این فکر میکردم که گاهی از افکار بیمارها هم خسته میشم یا اذیتم میکنن. بعد به بوی افکارشون فکر کردم و دیدم که در قیاس با افکار خیلی از آدم های سالم بهترم هست. مخصوصا بیمارای ذهنی که بوی افکارشون بیشتر شبیه ماده ی خام و عمل نیومده است. مثلا بچه های اتیسم فکرشون بوی برنج خام میده، بچه های بیش فعال رایحه آتیش از فکرشون به مشامم میرسه و بچه های سندرم داون بوی فکرشون مثل بوی آب یا شیر رقیقه...
