شمام در آشنایی هایی که برای ازدواج هست،
میشینید یه گوشه
و منتظرید طرف مقابلتون یه حرکتی بزنه که ارزش دیده شدن داشته باشه یا فقط مشکل منه؟
شاید زیادی فیلم دیدم...
صبر میکنم ببینم کجای ماجرا به گره جذاب داستان میرسیم که به ادامه دیدن فیلم بیارزه.
در قریب به اتفاق موارد هم جریان در ژانر سریال ستایش رقم میخوره و تقی تلویزیون رو خاموش میکنم
خواستگاری های تلفنی من بای دیفالت بدین صورتن که
بحث به چهره و قیافه میرسه
من نظرم اینه که اولویت چیز دیگه اییه...
طرف مقابل نظرش اینه که نه خیلی مهمه،
تصویری صحبت میکنیم.
بعد از صحبت تصویری طرف مقابل به این نتیجه میرسه که بحث رو ادامه بدیم
من به این نتیجه میرسم که دلیلی برای ادامه بحث وجود نداره اخلاقمون به هم نمیخوره...
امروز به یه معلول ذهنی گفتم دعا کن
سرشو تکون داد
بعد گفتم برای ظهور دعا کن...
نگام کرد، خیلی جدی
پرسشگرانه و حق به جانب گفت:
کی میاد؟!
کی میادی با دهن کج و کوله و صدای عجیب غریب...
ادم دلش میخواد بیاد و بنویسه که این شبا دلش تنگه
که بغض عین یه مشت گلوش رو فشار میده...
که نمیدونه به کجا پناه ببره از غم ...
بعد با خودش میگه حال کی امشب خوبه؟!
چی بنویسم
چی بگم....
با خودم میگم نمیشه یه سال همه چی عوض بشه، این تکرار بی تکرار مصیبت تا کی...
کاش یکسال ما برسیم به کربلا و صحنه عوض بشه
کاش ما ادم ها موفق بشیم به موقع به داد دل خودمون برسیم
کاش شرافت رفته ی بنی ادم
رو میشد برگردوند
امروز رفته بودم کنار رودخونه کمی قدم بزنم، در حال صحبت تلفنی با دوستم متوجه شدم آقایی بیست متر جلوتر ایستاده، همچنان که به اون سمت میرفتم متوجه شدم رفتار اون آقا نرمال نیست...خودمو با تلفن مشغول کردم و مسیر یکطرفه رو برگشتم با این نگرانی که مبادا پشت سرم حرکت کنن...خیلی آروم از خیابون کناری که کمی شلوغ تر بود به سمت مقصدم رفتم و دائم حواسم به اطراف بود که متوجه شدم بله در حال تعقیب هستن...وارد اولین مغازه ی آشنایی که در دسترسم بود شدم و منتظر موندم که اون فرد بره...
و تمام مدت این پنج دقیقه قلبم انگار از جاش کنده شده باشه...
حتی یادم رفت از عابرین کمک بخوام یا به پلیس زنگ بزنم...از شدت هول شدن داشتم اسنپ میگرفتم!...
به نسبت خانم ها من آدم شجاعی به حساب میام، ولی فشار روانی جسارت و بیحرمتی اینقدر برام زیاد بود که دچار ترس و استرس شدیدی شدم....
نمیدونم حکمت چنین اتفاقی امروز چی بود،
از وقتی که حالم جا اومده با خودم میگم، در فضایی که دسترسی به کمک داشتم در حد ۵ دقیقه استرس بیحرمتی و مزاحمت من رو تا مرز غش کردن پیش برد،
اون بانوان جلیله و گرانقدر، فرزندان صدیقه طاهره، با قلب مصیبت دیده، در میان جسارت کنند گان، در بین خیل درندگان چی کشیدن.....
خوبه که توی این روزها اینجور نباشیم که هر کسی رو دیدیم بگیم:
فکر کردی خیلی خوبی برای امام حسین(ع) سینه میزنی؟ اگه راست میگی گوشه کج کلاهت رو درست کن...
اگه راست میگی احترام بزرگترت رو نگهدار
اگه راست میگی کار اداری مردم رو راه بنداز
اگه راست میگی ماشینت رو درست پارک کن سد راه مردم نشه
همه ی ما عیب هایی داریم، اینکه محبت امام رو با این عیب ها زیر سوال ببریم قطعا اون ادم هدایت نمیشه
کاش بذاریم محبت کار خودشو بکنه، نه ما بخاطر هوای نفس خودمون، له کنیم قلب اون آدمی رو که شاید به اندازه سرسوزنی نور درش روشن شده،
جریان محبت در نهایت به سمت اصلاح میره، اما ظرف ها متفاوته، ظرفیت ها متفاوته...
اگر رفتاری آزارمون میده، میشه همون رفتار رو محترمانه تذکر داد
دریا توو چشماته برادر
مدیون چشماتم اباالفضل..
بعد از اولین باری که کرونا گرفتم توان و عملکرد چشمام خیلی افت کرد، دائم خشک میشد و اذیت میکرد.
فکر کردم چشمام ضعیف شده و نوبت گرفتم برم چشم پزشکی.
دقیقا توی همون هفته ایی که نوبت داشتم دوباره کرونا گرفتم و جالب اینه که در یک هفته ایی که درگیر بودم چشمام عالی بود
الان که کرونا خوب شده دوباره خشکی چشم برگشته ....
حالا مشکل کجاست، مشکل اینجاست که به هر کی میگم برام ارجاع به روانپزشک مینویسه، خب تقصیر من چیه :-/
