اگر حین چت و صحبت رسمی چندبار بریم و بیایم
خب قاعدتا باید چندتا کتاب اصول اولیه چت رو مرور کنیم
اگر این چندبارها هر کدوم ۳ الی ۴ ساعت طول میکشه نیازه که با روانشناس مشورت کنیم
و اگر این چندبارهای چند ساعته رو بعد از تذکر مداوم مخاطب کنار نذاریم به دو عدد قرص برنج نیاز داریم
در خاندان ما کاملا آزادی عقیده حکمفرماست و جو عموما روشن فکریه
به این صورت که هر پنج دقیقه ازت میپرسن اذیت نمیشی با این همه لباس؟!
حالا اگه جرئت داری بگو سردتون نمیشه با دامن کوتاه و جوراب شلواری؟!
..........................
ریپلی سوره ی مسد برای بار n ام در مغز
در ناحیه جغرافیایی که زندگی میکنم نمیخوام و نمیتونم و نه معنای خاصی ندارن،
تو یا باید بخوای یا غلط میکنی نخوای...
گزینه سومی وجود نداره.
از حجم فشار و استرس مهمونی روز قبل اینجوری ام که دلم میخواد یکنفر به سبک مادرهای بچه گم کرده بغلم کنه و تا ساعت ها همونجور توی بغلش بمونم...
اما در ظاهر ژولیوس سزارم بعد از فتح مصر
این روزها که نگاهت میکنم احساسات عجیبی دارم
درهمی و تناقض افکار به من مجال نمیدهد
سعی میکنم خودم را از هجوم مزه های تلخ و شیرین دور نگه دارم تا مبادا اشک ها، قوایم را بگیرند. ظاهرا وظیفه ام اینست که منطقی بمانم و به همه ی ابعاد زندگی بپردازم باطنا اما تو فرصتی برای لحظه ایی تماشا و خلسه محو شدن در یک اثر هنری هستی، خلسه ایی که اگر مراقبت نکنم مرا در خود غرق میکند.
این روزها که از تخت بیرون میایی با کفش مخصوص سبز رنگت کمی کنار تخت می ایستی و دنیا را از زاویه ی نوی مجاز شده تماشا میکنی ذوق و شگفتی را در چشمانت میبینم. چشمانت ذوق و شگفتی انسانی که برای نخستین بار دریا را دیده بازتاب میکند و من با تعجب به اتاق سه در چهار نمور نگاه میکنم! عارفی یا سالک که در گچ و موزاییک نقش دریا و آسمان میبینی؟
مراقب بخش هفته پیش گفت فلانی (یکی از بچه های طبقه پایین) دچار مشکل مدفوع خواریه و نمیدونیم چیکارش کنیم. هر چقدر داروهاش رو تغییر میدن باز همون روند رو ادامه میده...
همونطور با دهن باز زیر ماسک، راه رفتن خرامان مراقب رو به نظاره نشستم و تمام دفعاتی که با فلانی بازی کردم و به گوشی و لباس و خودکار و کیف و بقیه متعلقاتم دست زد از جلو چشمام رد شد.
متاسفانه من از اون دست بانوانی نیستم که بعد از شنیدن چنین ماجرایی کل وجود خود، خانواده و هفت جد و ابادشون ( اباء) رو آب میکشن. من کلا مسئله رو ایگنور میکنم... نه خانی اومده نه خانی رفته
اگر مجازی دکمه هدشات داشت با چندتا اتفاق مثل آبادان بنی بشری در سرزمین آریایی باقی نمیماند
بی بی سی فارسی در تلاش برای افزودن این قابلیت به سیستم های ایرانی...
الف پیام میده که نمیای تهران؟
ب پیام میده کی میای تهران؟!
جیم تماس تصویری میگیره که تهران اومدنت چی شد پس؟
دال تگم میکنه که فلانی که تهران نمیاد
.
.
.
دوستان زیر لفظی رو فراموش کردید، زیر لفظییییی!
احساس میکنم ما دقیقا اون قسمت از داستان اسکارلت اوهارا هستیم که بعد از اتفاقات جنگ تازه با واقعیت زندگی بدون سلسله مراتب محترمانه رو به رو میشه و برای ادامه حیات دست به هر کاری میزنه از کشت پنبه با دستای ظریف کرم خورده تا گول زدن رت باتلر و کارگاه فروش چوب...
قالب زندگی شیکی که رسانه و محیط اطراف برای ما ساخته هیچ ربطی به حقیقت زندگی نداره، سیستم به ما یاد داد که افراد مودب و شیکی باشیم که صاف بریم و صاف برگردیم، درسمون رو بخونیم و بعد از فارغ التحصیلی در یک نقطه خاص مشغول به کار بشیم، تابستون های برای فعالیت های خیریه و جهادی با چمدون چرخ دار از این روستا به اون روستا بریم و محرومان رو از دل بدبختی ها نجات بدیم تا تصویری سوپرمن وار از خودمون در ذهنمون شکل بگیره و غرق در لذت عالی بودن بشیم ...
اما هیچ چیز در واقعیت برای ما کوچه گردهای بابرهنه که توی جوهای آب دنبال تخم قورباغه و کرم خاکی بودیم مشابه اون تصویر مطلوب سیستم نبوده و نیست...
و خوشحالم که نیست
و خوشحالم که نیست
و خوشحالم که نیست
محیط، فرقی نمیکنه نیویورک باشه یا قم، تا وقتی که قالب های تبلیغی دیکته شده برای زندگی ادم تصویر بشه قاتل روحه... و ایمان در کالبد بدون روح جایی نداره
