منِ کاردرست!

 

 

 یه زمانایی هست در مشاوره که هم پدر و هم مادر شروع میکنن به غر زدن. به زمین و زمان گیر میدن و به باد و آب غر میزنن. پدر میگه این خانم من یه کم از وقت خوابش نمیزنه به درس و مشق بچه ها برسه. مادر میگه همسر من اصلا نیست که منو حمایت کنه. هر دو تا حدی حق دارن. اما اشتباه هم دارن. وقتی این اشتباه بهشون گوشزد میشه و تذکرات لازم جهت تغییر رفتار...بازم شروع میکنن به غر زدن و داد و بیداد. 

اما چرا اینکار رو میکنن؟

غر زدن یه واکنش دفاعیه. انسان تمام تلاشش رو میکنه تا با غر زدن تکلیف رو از خودش ساقط کنه و بندازه گردن دیگری. چون پذیرفتن اشتباه یعنی ساعت ها زمان گذاشتن برای اصلاح

یعنی اتلاف انرژی

یعنی سختی

انسان رفاه زده از این سختی تا حد ممکن دوری میکنه.

گاهی حتی افراد طلاق رو به تمرین برای اصلاح خودشون ترجیح میدن..

پذیرفتن خطای خود یکی از سخت ترین مدل های پذیرفتنه. برای همین انسان ترجیح میده حتی زندگیش رو نابود کنه و جدا بشه اما این رو نپذیره.

گاهی منشاء خودکشی ها هم همینه...