نفس نفس من..

         دوباره دلم پر میزند به هوای حرم

منم که میان گدایان تو از همه...بی سر و پا ترم

با همه ی بدی هایم دلم بدجوری هوای کربلا کرده. وقتی خود را با آنانی که تاکنون به زیارتت آمده اند قیاس میکنم هجمه ی حقارت استخوان هایم را به درد می آورد. یا کسانی که تووی مسیر مینشینند و التماس میکنند زوار یک لیوان آب از دستشان بگیرند...به ذره ذره ی خاک آن مسیر غبطه میخورم..غبطه واژه ی مناسبی نیست..این درد که گلویم را میدرد من نمیشناسم، تو میشناسی...تو!

میشود امسال و هر سال و تا ابد و ... مرا هم به شمار آوری؟...

خاک پای زائرانت سرمه ی چشمانم..مرا هم ببر...مرا هم بخر

حسیـــــــن! مسافر جا مانده را با خودت ببر..

دل را روانه کن