اربعینیات

 

با همه ی بدی هایم دلم بدجوری هوای کربلا کرده. وقتی خود را با آنانی که تاکنون به زیارتت آمده اند قیاس میکنم حس حقارت استخوان هایم را به درد می آورد. با کسانی که تووی مسیر مینشینند و التماس میکنند زوار یک لیوان آب از دستشان بگیرند...به ذره ذره ی خاک آن مسیر غبطه میخورم..غبطه واژه ی مناسبی نیست..این درد که گلویم را میدرد من نمیشناسم، تو میشناسی...تو!

میشود امسال و هر سال و تا ابد و ... مرا هم هم به شمار آوری؟...

خاک پای زائرانت سرمه ی چشمانم..مرا هم ببر...مرا بخر

 

حسین! مسافر جا مانده را با خودت ببر