آسایشگاه زنان معلول ۵

امروز یکی از بچه ها داستان قطع شدن پای چپش را برایم تعریف کرد. 

پاهایش انحراف مادرزادی داشتند و نیاز به عمل بود.

گفت ۷-۸ سالگی  بعد از چندین عمل جراحی پوست کف پایم نازک شد و پرستار مرکز هر روز با آب و صابون گلنار شستشو میدادش! خندید و گفت پدربیامرز حداقل از صابون بچه استفاده نمیکرد که کمی ملایم تر باشد.

شستشو ها جواب نمیدهند و پا ورم میکند. سه هفته ایی متورم میماند تا اینکه گوشه ی پا به لبه ی تیز تخت میگیرد و ورم میترکد. یک عالمه چرک و خون بیرون میزند و تازه این موقع است که میبرندش دکتر...

میخندید و  میگفت دکتر هر آنچه که میدانست و نمیدانست نثار پرستار مرکز کرد که چرا اینقدر دیر برای درمان اقدام کرده ایی...

 

بعد هم چندجایی پیگیری و در نهایت دستور قطع پا..

همین

 

 

کتلت های نیم سوخته

 

گاهی با خودم میگویم چرا همیشه یک فنجان چای مسیر رسیدن به خلوت شبانه است؟ بخاطر گرمی اش؟ بخار حلقه حلقه ی نامنظم برخاسته از خیالش؟ بخاطر دوختن دولب از داغی جرعه ی نخستش؟

 

نمیشود یک لیوان آب یخ باشد؟ با قطره های شرم جاری شده از پیشانی لیوان؟ رد بخار آه های سرد بر آینه ی دل؟

 

یا اصلا یک کتلت نیم سوخته؟! عمرا!! این یکی که اصلا نمیشود... شاید هم دل داغدیده ی برشته اش و صدای خرچ خرچ شکستن میانه ی اندامش وقتی که در خود تنیده و گوشه ایی آرمیده است...

 

چه بهانه ها که جور نمیشود. چه مجازها که بافته نمیشود‌. چه بازیچه ها که علم نمیشود برای جمع شدن خیال با مطلوب دل

چه چیزهای عجیبی 

چه مخلوقات رنگارنگی

چه سرسره های آهنگین بدون مقصدی ...