صبح ها وقتی برای قدم زدن بیرون میرم، قبل از اینکه شهر فعالیتش رو شروع کنه هر نفس خنک انگار بازتابی از واژه ی الحمدللهِ....
باقی ساعات روز شاید مشغله و شاید مشغولیات بصری این اجازه رو بهم نمیده که متوجه باشم هر لحظه چقدر زیباست، اما صبح جور دیگه اییه
چقدر هوا اینروز ها خوبه
قبلترها فکر میکردم رمان و داستان چه چیز جذاب و قشنگی است، غرق شدن در افکار و حالات یک ذهن دیگر که وقایع را رقم زده یا مجموعه ایی از اذهان صاحب فکر بعنوان شخصیت های داستان خلق کرده.
بارها قلبم با موج داستان زیر و رو میشد به عمق میرفت و بالا می آمد. گاها داستان را منشاء آموزه ها بدون تجربه میدانستم گاهی هم مایه تسکین اوقات پر اضطرار..
این روزها به داستان ها مظنونم. به همه ی متن های نوشته شده از دیگری یا خودم. نه بخاطر ظاهر داستان و سرگذشت ها بلکه به باطن داستان و القای نگرش به هستی
نگاه افسرده نویسنده
نگاه ناامید نویسنده
غرزدن ها و شکایت های ناشی از دلمردگی نویسنده
همین زیر افکار شخصیت ها
چه اثری بر خواننده خواهد داشت؟
فرض کنید کنار شخصی نشسته ایید که روزها و شب ها کنار گوشتان ناله میکند و القای بی انگیزگی، بعد از عمری شنیدن، وضع حال و روح شما چطور خواهد شد؟!
این روزها به حسبناالله و نعم الوکیل های مردم غزه نگاه میکنم، در دل مصیبت....با گذشته ایی زخمی و آینده ایی نامعلوم به تعبیر زبان رایج ما آدم ها و بسیاری داستان ها آخرین نقطه تاریکی...
چقدر داستان ها متکی به حس بودند و ماده، چقدر اینها فارغ اند از آنچه که دیگران به آن متکی اند...
داستان ها اشتباه میکردند یا این انسان های زنده ی مبارز؟!
نحوه ی اعتراضات دانشجویی به قتل عام غزه.
ذهن من این سبک اعتراض رو با اعتراضاتی از قبیل فحش ها، در و پنجره شکستن ها، قمه کشیدن ها، چوب و چماق پرانی های برخی از دانشجویان ایرانی مقایسه میکنه...
