سورپرایزهای ازدواجی

پروسه ی معرفی دونفر برای ازدواج همینجوری سخت هست و آدم دائم به شک میفته که آیا ارزش داره برای چنین مواردی وقت و انرژی بذارم یا نه؟!

چندمین باره که یکی از دوستان درخواست میکنه که برای فلان آقا پسر، خانم مناسب معرفی کن ...

بعد از شک و تردید بسیار یکی از دوستان رو معرفی کردم و بعد از بررسی همه جوانب بعد از دو هفته فکر میکنید چه شد؟

 

آقا پسر اینطور گفتن که سن پدر و مادرم بالاست و خانواده گفتن بهتره با کسی ازدواج کنی که پدر و مادرش کم سن و سال باشن ...

 

شاید در عالم ذهنی یک انسان بیست و چند ساله رفت و آمد چنین خیالاتی بعید نباشه، اما در مورد یک انسان سی و چند ساله واقعا جای نگرانی داره.

من تا قبل از تراوش چنین جملاتی فکر میکنم که با یک انسان بالغ طرفم اما بعد از این نتیجه گیری میکنم که فرد مورد نظر اصلا تصور درستی از زندگی نداره و یا تخیلات فانتزی و ناصحیحی در ذهنش نقش بسته...

شایدم من اشتباه میکنم، خدا عالمه 🤷‍♀️

 

_{پ.ن: حالا چطور این مطلب رو با دختر خانم در میون بذارم}

بلایندیت یا کوری معرفت نفس؟!

درس ما در مباحث مشاوره رسیده به بررسی وضعیت تجرد در ایران،

همزمان داشتم این برنامه های پرتعداد بلایندیت، رو نگاه میکردم که جدیدا یک مدلش هم اضافه شده با حضور مادرها و پدر ها. 

تطبیق جالبی پیش اومد بین مباحث.

استاد یکی از دلایل وضعیت تجرد در ایران رو غفلت خانواده ها میدونن. (۴ سطح غفلت مطرح کردن)

یکی از انواع دخالت های خانواده کمالگراییه. شاید برای عموم باورپذیر نباشه که گاهی پدر و مادرها صرف اینکه حوصله ندارن فرآیند ازدواج رو کنسل میکنن. حوصله نداشتن نه به معنای یک درگیری شدید و اساسی در خانواده مثل بیماری یا مرگ عزیزان..به این معنا که فرضا مادر خانواده با خودش میگه حالا کی بره خرید کنه، پرده ها کهنه است کی عوض کنه، ظروف پذیرایی جدید باید بگیرم که جلوی فلان خانواده بد نشه...مجموع این ریزه تفکرها حالتی از منع در اون والد بوجود میاره و با پالس منفی شرایط و جوی رو بوجود میاره که جوان خانواده هم در اون جو ناخودآگاه منصرف میشه. ممکنه خود مادر هم ندونه که داره چه روندی رو رقم میزنه چون این حالت ها طی سالیان دراز در وجودش رشد کرده. فرزند هم به دلیل ادب و توصیه های دینی مباحث رو خلط میکنه و با این روند موافقت میکنه.

 

اینجا والد یک خواسته ی جزیی و کمالگرایانه خود رو بر خواسته اساسی فرزند اولویت میده. 

در مسئله تحصیل

در مسئله شغل

و خیلی مسائل دیگه ی خانواده هم این اتفاق رخ میده و اینطور میشه که امن ترین بنیان اجتماعی روانی با دست خودش شروع میکنه به روند تخریبی خودش در نسل های بعد.

 

این روند چون معمولا در خانواده های با سلامت ظاهری رخ میده اصلا در تحلیل های اجتماعی و بررسی های روانشناسی برجسته نمیشه و در بحران اجتماعی فعلی کشور نقشش مثل خوردن چوب توسط موریانه است.

 

 

این سبک اختلال ها و دخالت ها اگر درمان نشن حتی بعد از شکل گیری ازدواج میتونن عامل تخریب و کمک کننده به طلاق باشن.

چطور؟

فرض کنید دو فرد ازدواج کردن و در کنار تمام تناسب ها چند مشکل هم دارن، مشکلاتی که کوچک و قابل مداراست. مثلا منزل کوچک، نبود ماشین، دستپخت متوسط خانم، نخریدن طلا ی فلان حد توسط آقا 

حالا والد پدر یا مادر با دیدن این شرایط روی اون نقطه زوم میکنه و هربار مسئله رو به رخ میکشه. صرفا از روی دلسوزی بدون قصد آتش افروزی. شروع میکنه به نشانه یابی که ببین پسرم زن برادرت با اون دستپخت خوب ۱۴ سکه مهریه داشت و زن تو با این دستپخت بد ۱۱۰ سکه، حواست باشه زیادی داره توی این رفاه پررو* میشه (خیلی منطقی به نظر میاد نه؟)

یا والد به دخترش میگه چطور شد که شوهرت اون هفته برای تولد خواهرش النگو طلا داد ولی برای هدیه سالگرد فقط برای تو ادکلن گرفت؟

حالا کافیه زوج آگاه نباشن و از این نقطه یابی ها شروع کنن و اینقدر با این نقاط ور برن که نقطه تبدیل به سوراخ و سوراخ تبدیل به شکاف بشه...و بعد 

خب چرا این روند باید اتفاق بیفته؟

یعنی چرا اون والد باید به خودش این اجازه رو بده که در این سطح ورود کنه؟

چرا فرزندان باید اجازه این سبک دخالت رو بدن و چه اتفاقی افتاده در تربیت عمومی که این مسائل عادیه 

در حالی که به شدت در دین نهی شده و مذمومه.

جواب با شما :)

 

 

____________________________

* استفاده از الفاظ ناپسند صرفا جهت بیان دیالوگ های مشابه هست. 

____________________________

پ.ن: این مطلب رو عطف میزنم به بحث تربیت جنسی و بحث استقلال که یکی از وجوه اون رو قدرت استقلال تعریف کردیم.

فرزندی که مستقل پرورش داده میشه در مقابل اینگونه رفتارهای ناصحیح والد میتونه موضع درست تری بگیره. برای همین خیلی از بچه هایی که در جامعه شر یا شیطون برچسب زده میشن و یا بعنوان عنصرخودمحور باهاشون مقابله میشه در اداره ی ازدواح و زندگی مستقلانه موفق تر عمل میکنن.

کودکی که ویژگی های فطری درش قویتره در مقابله با رفتار وسواس گونه والد به راحتی اطاعت نمیکنه

آرزوهای کوچک

یکی از مسائلی که در مورد بچه های ساکن آسایشگاه وجود داره نیاز شدید به در آغوش گرفته شدن و نوازشه.. گاهی حتی یک نوازش پشت دست حالشون رو برای مدت ها خوب میکنه.

اون هایی که شرایط ذهنی مناسبی دارن غرورشون رو حفظ میکنن اما بچه های کم توان ذهنی در طلب بغل شدن بعضا ساعتی گریه و التماس میکنن...

 

بعد از ساعت کاری میشینم ی گوشه و به نیازهای عجیب انسانی فکر میکنم و نعمت هایی که در شرایط عادی زندگی وجود داره اما متوجهش نیستیم.

 

کلیشه ی مطلب اینه اما خب اصل چیز دیگریه که خیلی عمیق تر از این متن های توخالی و سرسریه که فقط برای یادآوری مینویسم...

 

 

زبان های مختلف

 

 

گاهی هم شاید کمک کردن به دیگران تنها گذاشتنشون با افکارشون باشه..

 

 

 

از سری اختلالات فکری رایج در خانواده ها

توی کتابخونه مشغول صحبت بودم که اومد پیشم و سلام کرد، احوالش رو پرسیدم و در مورد دانشگاه سوال کردم که نتیجه چطور شد و راضی بودی از رشته؟

شروع کرد به تعریف کردن که خداروشکر خوبه البته عالی نیست!

سری تکون دادم و به شوخی گفتم شاید خوبم نیست و بده! 

با تعجب نگاهم کرد، انتظار نداشت این حرف رو بزنم. گفت با دید کمالگرایی اگه نگاه کنیم درسته خوب نیست. دوباره خواستم کمی اذیتش کنم ادامه دادم از کجا معلوم که اگر از زاویه ایی غیر از کمالگرایی هم نگاه کنیم خوب باشه؟

ابروهاش توی هم رفت و اخم و تفکر همه ی صورتش رو پوشوند.

گفتم نظر خانواده چیه؟ 

با شرمندگی گفت : دوست دارن رشته رو ارتقا بدم، یعنی رشته ی بهتری رو قبول بشم.

پرسیدم با وجود همچین انتظاری حمایت مالی هم میکنن؟ این رشته ایی که میخوای قبول بشی، زمان و هزینه ی زیادی میبره.

گفت: خب نظرشون اینه که من نهایت تلاشم رو نکردم، و اگه از جون و دل مایه بذارم  بدون صرف هزینه میتونم موفق بشم..

پرسیدم: تو چه جوابی بهشون دادی؟ 

گفت: خب حرفشون درسته

گفتم از کجا میدونی؟ شاید واقعا با شرایط تو قبولی در چنین رشته ایی ممکن نباشه، دلیل و استدلالی هم دارن؟

مبهم به چهره ام نگاه کرد...

.

.

 

ورود به بعد دیگر دنیای نویسندگان

برای نمایش مطلب باید رمز عبور را وارد کنید

صبحدمان

 

تا مگر روی ترا ز آیینه بیند پیشتر

می جهد هر صبحدم از خواب شیرین آفتاب

 

 

انزجار مطلق

اسرائیل تبدیل شده به باسیلیسک، توی لوله ها میخزه و هر لحظه از گوشه کنار هاگوارت سرک میکشه و چهره ی زشتش رو نشون میده ..

 

 

تعمیرگاه

در حال برگشتن به خانه بودیم. چیزی زیر چرخ ماشین تلقی صدا داد، انگار که یک قطعه جدا شد و توی بزرگراه افتاد. من خنده ام گرفت و راننده عزیز نگران شد که چه بود و چه شد...از آنجایی که ماشین به حرکتش ادامه داد احتمال دادیم قطعه سنگی چیزی از زیر چرخ در رفته. کمی فکر کردم به واکنش متفاوت هر دویمان به یک اتفاق مشترک. بلند بلند فکر کردم و گفتم میدانی چرا خنده ام گرفت؟ چون فقط وجه بامزه ی رویداد را میبینم و خیالم راحت است که اگر چیزی هم بشود درستش میکنی، اینقدر که به این درست کردن و جمع و جور کردن کارها از جانب تو عادت کرده ام و هیچ ته دلم تکان نمیخورد... او هم از افکار من خنده اش گرفت و گفت اما برای من این اتفاق یعنی دردسر دو سه روز تعمیرگاه رفتن و پول خرج کردن، برای همین شاید حتی از خنده ات رنجیده و با خودم گفته باشم کجای سختی کشیدن من بامزه است که اینطور میخندد؟! اصلا فکر نمیکردم دلیل خنده ات آسودگی خیال و اطمینان باشد.

 

.....

 به ذهنم رسید که در سیر حیاتمان همینقدر خیالمان تخت است که "او" حواسمان را دارد. شاید خیلی از جدی نگرفتن ها از این اطمینان نشئت میگیرد. شاید خیالمان آنقدر قرص است که عاقبتی جز سعادت را حتی تصور نمیکنیم. نمیدانم..شاید

 

 

 

 

غواصی

  اینطور بنظرم میرسه که هر کدوم از ما در لایه ایی زندگی میکنیم. مثل لایه های آب بلحاظ ضریب شکست نور...

گاهی در اون اعماق که هیچ نوری نمیرسه

گاهی یک لایه بالاتر

گاهی دو لایه بالاتر...

و همینطور تا به آخرین لایه که همه ی نورها رو دریافت میکنه و همه ی رنگ ها در اون قابل شناساییه.

عقل های ما، جان های ما احتمالا باید در اینطور مراتبی باشند. تصور منه، مدلسازی ذهنیم.

برای کسی که در اعماق زندگی میکنه صحبت از اون بالاهای نورانی نامفهوم، ترسناک یا حتی خنده داره.

برای کودکی که ذهنش متمرکز بر خوراک و ملایمات و ناملایمات صحبت از ایثار قابل فهم نیست.

همونطور که برای انسان بزرگسالی که نهایت لذت رو در خوردن و یکسری مسائل دیگه میدونه صحبت از بخشش یا شرافت شاید زیاد جالب نباشه...

دیدید توی فیلم ها گاهی یک بازیگر میگه من فقط پول رو میشناسم، مایه چی داری؟!

راست میگه اون فقط همون ابعاد دو در دوی طلایی فلزی رو میشناسه.

عقل و ذهنش فراتر از این نرفته.

اما انسان هر چقدر بالاتر میره در لایه های نورانی دیگه تازه میفهمه چیزهای دیگری هست زیباتر و ارزشمندتر از طلا و میبینه که چقدر اون سنگ و گوهر در کنار این جواهرات پیش پا افتاده ان...

 

اما چطور بشه که انسان بالا بره و از اون لایه های تاریک و سنگریزه های کف دریا دل بکنه...