یک قطعه نگین صورتی
فردا سومین جلسه ی کارگاه کتابخونه است. شاگردای کلاس بین سنین ۵-۷ انتخاب شدن. به غیر از یکی که سه سالشه!
بار اول که دیدمش فکر نمیکردم اینقدر کوچولو باشه بعدا که از مامان ها سن بچه ها رو پرسیدم حیرت کردم...
نگین خانم تمام مدت کلاس در حال شیرین زبونیه. جلسه ی اول گفت: خانم میدونستید که پنگوئن ها بچه هاشون رو محکم بغل میکنن؟
در مورد دلفین ها هم خیلی میدونم میخواید براتون بگم؟
و من که هربار شگفت زده میشدم و در عین حال سعی میکردم هیجانم رو نشون ندم تا ذوق سایر بچه های کلاس کور نشه و ارتباطات بچه ها در یک سطح متعادل و با کیفیت باقی بمونه.
چند شب پیش هیات بودم و صدای زنگ دختر کوچولویی از بین جمعیت به گوشم رسید. در همون حالی که چادر رو توی صورتم کشیده بودم با خودم فکر میکردم که چقدر صدا آشناست! سرم رو بالا کردم و دیدم بله نگین خانم کمی اون طرف تر در حال شیرین زبونی برای دوست ۷ سالشه و داره اطلاعات جدیدشو به اشتراک میذاره ...چند ثانیه بعد نگاهم کرد و چشماش گرد شد، با صدای ظریفش داد زد خانووووم معلم! از مدل صورتش و اون خرسندی کودکانه که معلمش رو در جایی به غیر از کلاس گیر آورده خنده م گرفت
با احتیاط نزدیک شد و چهارزانو روبه روم نشست. و با همون دقتی که بچه ها به تلویزیون نگاه میکنن شروع کرد به بررسی با لبخندی نیم متحیر و نیم مشعوف.
پرسیدم نمیخوای برام از پنگوئن ها بگی؟
ممکن نبود چشماش از اون گردتر بشه ولی شد، ابروهاش رو بالا برد خوشحال از اینکه داده های رد و بدل شده کلاس رو خاطرم مونده و از این یادآوری کمی شرم کرد..
و من با ذهن خودم کلنجار میرفتم که کودکی با این سن چطور همه ی این موارد رو دریافت میکنه و نشانه های آشکار درک بالا در چهره ش مشخصه.
این شب ها بین شلوغی گاهی دقت میکنم شاید صداشو بشنوم و دور از مناسبات کلاس بتونم بغلش کنم و اگه اجازه بده ببوسمش
ای خدا :) دلم ضعف رفت برای نگین خانوم :)