تعمیرگاه

در حال برگشتن به خانه بودیم. چیزی زیر چرخ ماشین تلقی صدا داد، انگار که یک قطعه جدا شد و توی بزرگراه افتاد. من خنده ام گرفت و راننده عزیز نگران شد که چه بود و چه شد...از آنجایی که ماشین به حرکتش ادامه داد احتمال دادیم قطعه سنگی چیزی از زیر چرخ در رفته. کمی فکر کردم به واکنش متفاوت هر دویمان به یک اتفاق مشترک. بلند بلند فکر کردم و گفتم میدانی چرا خنده ام گرفت؟ چون فقط وجه بامزه ی رویداد را میبینم و خیالم راحت است که اگر چیزی هم بشود درستش میکنی، اینقدر که به این درست کردن و جمع و جور کردن کارها از جانب تو عادت کرده ام و هیچ ته دلم تکان نمیخورد... او هم از افکار من خنده اش گرفت و گفت اما برای من این اتفاق یعنی دردسر دو سه روز تعمیرگاه رفتن و پول خرج کردن، برای همین شاید حتی از خنده ات رنجیده و با خودم گفته باشم کجای سختی کشیدن من بامزه است که اینطور میخندد؟! اصلا فکر نمیکردم دلیل خنده ات آسودگی خیال و اطمینان باشد.

 

.....

 به ذهنم رسید که در سیر حیاتمان همینقدر خیالمان تخت است که "او" حواسمان را دارد. شاید خیلی از جدی نگرفتن ها از این اطمینان نشئت میگیرد. شاید خیالمان آنقدر قرص است که عاقبتی جز سعادت را حتی تصور نمیکنیم. نمیدانم..شاید