غواصی
اینطور بنظرم میرسه که هر کدوم از ما در لایه ایی زندگی میکنیم. مثل لایه های آب بلحاظ ضریب شکست نور...
گاهی در اون اعماق که هیچ نوری نمیرسه
گاهی یک لایه بالاتر
گاهی دو لایه بالاتر...
و همینطور تا به آخرین لایه که همه ی نورها رو دریافت میکنه و همه ی رنگ ها در اون قابل شناساییه.
عقل های ما، جان های ما احتمالا باید در اینطور مراتبی باشند. تصور منه، مدلسازی ذهنیم.
برای کسی که در اعماق زندگی میکنه صحبت از اون بالاهای نورانی نامفهوم، ترسناک یا حتی خنده داره.
برای کودکی که ذهنش متمرکز بر خوراک و ملایمات و ناملایمات صحبت از ایثار قابل فهم نیست.
همونطور که برای انسان بزرگسالی که نهایت لذت رو در خوردن و یکسری مسائل دیگه میدونه صحبت از بخشش یا شرافت شاید زیاد جالب نباشه...
دیدید توی فیلم ها گاهی یک بازیگر میگه من فقط پول رو میشناسم، مایه چی داری؟!
راست میگه اون فقط همون ابعاد دو در دوی طلایی فلزی رو میشناسه.
عقل و ذهنش فراتر از این نرفته.
اما انسان هر چقدر بالاتر میره در لایه های نورانی دیگه تازه میفهمه چیزهای دیگری هست زیباتر و ارزشمندتر از طلا و میبینه که چقدر اون سنگ و گوهر در کنار این جواهرات پیش پا افتاده ان...
اما چطور بشه که انسان بالا بره و از اون لایه های تاریک و سنگریزه های کف دریا دل بکنه...
