همه ی عبارات برای گفتن از تو تکراریست. واژه ها کم آمده اند....من کم آورده ام
شاید اگر اعتبارات این جهان مادی نبود راحت تر میتوانستم غم خود را از فراغ تو شرح دهم...
اما چگونه میتوان نامحدود را در دل محدود به ودیعه سپرد...چگونه میتوان خون جگر را در قالب لغات تصویر کرد...
بهش میگویم پنگوئن! یک صورت خوشگل و تپلی با دوتا چشم درشت و موهای نرم فرفری . آنقدر خوشگل است که دلم ضعف میرود به لوس ترین شیوه ی جی جی باجی دحترانه قربان صدقه اش بروم. هر وقت مرکز میروم سراغش را میگیرم و اگر پا بدهد حتما بغلش میکنم. از مراقب احوال پدر و مادرش را میپرسم میگوید از وقتی به دنیا آمده سراغش را نگرفته اند یکبار زنگ زدیم به پدرش، در جواب گفته اگر میخواهید بندازیدش توی آشغال ها...
تازگی ها یاد گرفته توی بغل پرستارها وول بخورد، پاهای تا زانویش را تکان بدهد و دو دست تا آرنجش را رو به آسمان بگیرد و دعا کند ....
