مثلا چه میشود من در آستانه دهه چهارم زندگی بیشتر به این فکر کنم که چگونه از میان عوالم هستی بگذرم به جای اینکه دائم دکورها و پارکت های جدید را سرچ و بازبینی نمایم؟!
پیامبر در چهل سالگی به بعثت رسید و ما به بعثت مال!
چرا آن وجه ابدی نباید از این مادی مهمتر باشد؟! چون نمیبینیمش؟