من کی ام؟!
خیلی افتضاح است که درست چند ماه مانده به پشت سر گذاشتن ربع قرن از زندگی این سوال را از خودم بپرسم.
نمیدانم شاید قبل تر ها هم این سوال را پرسیده ام و چون هیچ وقت به جوابی نرسیده ام به فراموشی سپردمش!!
خیلی دلم میخواهد یک روز از دید یک آدم غیر بیایم و این وبلاگ را بخوانم و مانند تمام تصوراتم از نویسندگان وبلاگ ها بگویم: ها! نویسنده ی این وبلاگ باید اینطور آدمی باشد! ..
بعدش بفهمم ، ای داد! اینکه وبلاگ خودم بود..
کلاس پنجم که بودم از معلممان یک دفترچه خاطرات هدیه گرفتم و کلی از نوجوانی ام را توویش نوشتم. سال سوم راهنمایی در یک بعدازظهر طوفانی فهمیدم مادرم آن را خوانده، اصلا" به رویش نیاوردم و این شاید بزرگترین فداکاری من بود :-)
مدتها از نوشتن متنفر بودم و دستم بهش نمیرفت، سوم دبیرستان دفتر دیگری را بر سر کار آوردم و اینبار خاطرات را مینوشتم به زبان رمز با خیالی آسوده با نامهایی مستعار از قبیل: چاوی، ستاره، طن طن، انانه،فرد...
اما این نوشتن ها هیچ دردی از من دوا نکرد، روز به روز بیشتر در این عالم حیرانی فرو میروم. شاید حقیقت را در جایی عوضی میجویم.
--------------------------------------------------------------------------------------------
کودکی هایم، شنیده بودم که انسان باید اول خودش را بشناسد تا خدا رابشناسد و من بخاطر حس فضولی و کشف خدا میرفتم کتابهای بدن انسان میخواندم تا به "خودشناسی" برسم.
الآن خیلی جلوتر از آن موقع نیستم..
