ما.غیرت. داریم.2

.

.

.

خیلی منتظر شدیم که بیان..یادمه یه جاهایی داشتم فکر میکردم که من ارادتم رو نشون دادم، برم که به امتحانم برسم! اما دلم نیومد..دلم میخواست شهدا رو ببینم.

جایی که وایساده بودم سکویی بود که چندنفر روش نشسته بودن. جلوی یه دکه ی کوچیک فالوده-بستنی فروشی. موقعیت استراتژیک خوبی داشت. میتونستم با اومدن کاروان بالا برم و قشنگ همه چی رو ببینم. یک وانت هیأتی تووی خیابون بود و دورش کلی خادم الهیأت(یعنی به قیافشون میخورد بچه هیأت باشن) وایساده بود...یه آقایی مداحی میخوند و جمعیت کمابیش همراهی میکرد. ناگفته نماند که از هر سمت و سویی نوایی پخش میشد. ولی من این یکی رو بخاطر پخش زنده بیشتر میپسندیدم. همچنان که گوشم به نوای روضه و سینه زنی بود چشمم به دکه بستنی فروشی!. اینقد ازش خرید کردن که فالوده هاش تموم شد...منم بدجوری تشنه ام شده بود. رفته م ازش آب بخرم، نداشت. رفتم تا پایین خیابون واسه یه بطری آب معدنی. وارد یه فروشگاه شدم و رفتم سمت یخچالش. آب معدنی سرد نداشت! عجبا!...از یکی از فروشنده ها سراغ آب گرفتم...گفت خنکا تموم شده، تازه اینارو گذاشتیم. مجبور شدم آب پرتقال بخورم!

برگشتم سر جای اولم و منتظر...منتظر...منتظر

یک آن از ذهنم گذشت، انتظار چه سخته . .

جمعیت زیاد بود و رفت و آمد محرم و نامحرم به تبعش زیاد. شروع کردم به سوژه یابی کفشی. داشتم از روی کفش ها بررسی میکردم که چه تیپ آدمایی اومدن. کفش های منشوری رو  کلا" میذارم کنار-که حجم قابل توجهی هم بودن-. دو تا مدل کفش شدیدا" توجه من رو به خودش جلب کرد. یکی گیوه های سفید پشت خوابونده شده ایی که با دیدنش یاد مجید سوزوکی و آقاجون خودم افتادم.. و دیگری کتونی بندی آبی رنگ، که بندهاش هرچند خیلی محکم بسته شده بود ولی روی پنجه هاش از فرط فرسودگی بیشتر به صندل شباهت داشت

.

.

.

نگاه کنید